Το να περιμένεις μια ταινία ενός σκηνοθέτη όπως ο Paco Plaza είναι από μόνο του γεγονός τρομακτικό. Όταν έχει στο βιογραφικό του την ταινία που έμαθε τον κόσμο ότι ο τρόμος μιλάει και ισπανικά, το ”Rec”, η πιθανότητα της απογοήτευσης είναι μεγάλη. Σκηνοθέτες όπως ο Hideo Nakata (Ringu) και ο Wes Craven από πρωτοπόροι κατέληξαν να σκηνοθετούν απλά για να μένουν επίκαιροι. Και με το “Sister Death” ο Pace Plaza καλείται να διεκδικήσει τα κεκτημένα του.
Φυσικά η Ισπανία δεν είναι «νεόκοπη» στο συγκεκριμένο ιδίωμα. Αντιθέτως έχει βαθιά κληρονομιά. Είτε με τα eurotrash διαμάντια του Jess Franco, είτε με το slasher αριστούργημα “Pieces” και παραγνωρισμένα διαμάντια όπως το “Who Can Kill A Child”, η σχέση της με τον κινηματογραφικό τρόμο μετρά πολλά χρόνια.
Και δεν μένει εκεί αλλά συνεχίζεται και στα πιο πρόσφατα χρόνια. Ο Guillermo Del Torro έχει γνωρίσει την παγκόσμια καταξίωση, ο Alejandro Amenabar έχει ένα προσφέρει ένα “Thesis” και ένα (αγγλόφωνο) “The Others”. Από την αλλαγή της χιλιετίας ξαναέγινε το μπαμ και ταινίες όπως το προαναφερθέν “Rec”, το “Sleep Tight” και το “Orphanage” στοιχείωσαν το κοινό. Οπότε διαχρονικά ο Paco Plaza έχει βήματα να πατήσει.
Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα μικρό κορίτσι, η Narcisa λατρεύεται από τον κόσμο λόγω της ικανότητάς της να δει την Παναγία. Δέκα χρόνια αργότερα κλείνεται σε ένα μοναστήρι που επιβίωσε από τον πόλεμο και λειτουργεί ως σχολείο ορφανών κοριτσιών ως δασκάλα. Σύντομα κάποια παραφυσικά φαινόμενα θα αρχίσουν να κινούν υποψίες πως στο μοναστήρι μαζί με τους ανθρώπους ζει και κάποιος ακόμα. Κάποιος που τα κοινά μάτια δεν μπορούν να δουν. Και ίσως τα μυστικά του παρελθόντος να κρύβουν την απάντηση.
Η αρχετυπική υπόθεση είναι ένα από τα στοιχεία τα οποία προϊδεάζουν αρνητικά όσους έχουν βαρεθεί την όποια κοινοτοπία. Ειδικά μετά την κυκλοφορία του απαίσιου “The Nun”, οι όποιοι συνειρμοί είναι αυτονόητοι και απολύτως δικαιολογημένοι. Επιπροσθέτως το γεγονός ότι η ταινία αυτή έχει γυριστεί για το Netflix και κυκλοφορεί λίγο πριν το Halloween είναικόκκινα πανιά. Όμως, εν τέλει ο Paco Plaza καταλήγει να ξεπερνά όλα όσα δείχνουν να είναι στερεοτυπικά μέχρι αηδίας και παραδίδει ένα αξιοπρεπέστατο φιλμ.
Η σκηνοθεσία του, αν και απέχει από τον νατουραλισμό, αναδεικνύει πλήρως την απόκοσμη ατμόσφαιρα την οποία απαιτούν οι περιστάσεις. Κλειστοφοβικό, ημιφωτισμένο και «χλωμό», κάθε καρέ ικανοποιεί το μάτι και βυθίζει στον κόσμο της ταινίας τον θεατή. Αναμειγνύοντας το γκροτέσκο με τη σύμμειξη πραγματικού και φανταστικού, χρησιμοποιεί όσα σεναριακά κλισέ υπάρχουν με τον αρμοστό τρόπο. Μπορεί να μην πρωτοτυπεί σε επίπεδο πλοκής αλλά ξέρει πώς να χειριστεί όσα έχει στη διάθεσή του.
Μιλώντας περί κλισέ, επιπλέον, δεν μπορώ παρά να επικροτήσω πλήρως άλλη μια σκηνοθετική επιλογή του Paco Plaza. Δε χρησιμοποιεί jumpscares. Δεν τον ενδιαφέρει να μας κόψει τον λόξυγγα, ούτε να ακούει μια στο τόσο τσιρίδες ξαφνιάσματος και όχι τρόμου. Γιατί αν μη τι άλλο σέβεται απόλυτα το κοινό του και, ξέροντας το εκτόπισμά του, αρνείται να «ξεπέσει» σε εύκολες λύσεις. Ακόμα κι αν δεν είναι αριστούργημα, θα φροντίσει να αξίζει και να μνημονεύεται ως μια ταινία που πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για να «δείξει πως γίνεται».
Σε δευτερεύον επίπεδο, προφανώς και πρέπει να υπάρξει κάποια αιχμή αν θέλει να μην είναι μια φτηνή ξεπέτα. Ένας σχολιασμός που να πατά στον υπαρκτό κόσμο. Και φυσικά αυτός θα αφορά τις αυτοτιμωρητικές εμμονές του καθολικισμού και τη μειωτική αντιμετώπιση του γυναικείου φύλου. Μια δεισιδαιμονία που ισχυρίζεται πως αφορά την αγάπη αλλά εν τέλει καταλήγει να τη στερεί και να προξενεί πόνο. Και μέσω της ταινίας, εν τέλει, καταλήγει να εξυμνείται και να αγιοποιείται όποιος υπέφερε για την αγάπη. Να κερδίζει πραγματικά τη Βασιλεία των Ουρανών. Και το πανέμορφο, πικρό φινάλε αυτή την αλήθεια την προσκυνά. Και επιτρέπει στον άνθρωπο να δει με την καρδιά.
Εν κατακλείδι, χωρίς να πρωτοπορεί, ο Paco Plaza επανέρχεται στο προσκήνιο με μια ταινία ιδανική για όσους συνδυάζουν τους θρησκευτικούς χώρους όχι με την κατάνυξη αλλά με τον τρόμο. Εξαιρετικό σκηνοθετικά, απόλυτα λειτουργικό στα υπόλοιπα, θα ικανοποιήσει όσους επιθυμούν μια ταινία που τους κοιτάει στα μάτια και δεν έχει τίποτα να ντραπεί. Ακόμα κι αν δεν τη θυμόμαστε στο τέλος του έτους. Ιδανικό double bill με το πολωνικό “Mother Joan of The Angels” και τον αόρατο τρόμο του.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Sister Death
Duration: 89′
Year: 2023
Genre: Horror, Mystery
Director: Paco Plaza
Starring: Aria Bedmar, Almudena Amor, Maru Valdivielso
Sister Death
Ο Paco Plaza επανέρχεται στο προσκήνιο με μια ταινία ιδανική για όσους συνδυάζουν τους θρησκευτικούς χώρους όχι με την κατάνυξη αλλά με τον τρόμο. Εξαιρετικό σκηνοθετικά, απόλυτα λειτουργικό στα υπόλοιπα, θα ικανοποιήσει όσους επιθυμούν μια ταινία που τους κοιτάει στα μάτια και δεν έχει τίποτα να ντραπεί