Θα ξεκινήσω με μία δήλωση: αγαπώ τους Cradle of Filth και ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους, πάντα έβρισκα κάτι που να μου αρέσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι ο Dani Filth και η παρέα του μοιάζουν ταυτόχρονα με ακραίους σατανιστές και με πρωταγωνιστές σε σκετσάκι των Monty Python για τον διάβολο. Η αλήθεια είναι πως πάντα ήταν κάπως έτσι· αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε ποτέ να βρουν τη δική τους, παράξενη θέση στο ακραίο metal. Και δεν δείχνουν καμία διάθεση να την εγκαταλείψουν. Ίσα-ίσα, με το 14ο στούντιο άλμπουμ τους, “The Screaming of the Valkyries”, μοιάζει να έχουν φέρει μαζί τους επιπλέον καρέκλες, σνακ και μια πινιάτα σε σχήμα ανάποδου σταυρού για να συνεχίσει αυτό το παράδοξο γλέντι.
Είναι σχεδόν περίεργο να πεις ότι μια μπάντα που κάποτε πουλούσε μπλουζάκια με αυνανιζόμενες καλόγριες και προκαλούσε την οργή των απανταχού συντηρητικών έχει καταλήξει να προκαλεί… παρηγοριά. Ίσως, όμως, εκεί να κρύβεται το μυστικό της. Μετά από τριάντα χρόνια γεμάτα αίμα και μπαρόκ ουρλιαχτά, οι Cradle of Filth δεν πασχίζουν πια να ξεπεράσουν τον κόσμο γύρω τους. Αντίθετα, του κλείνουν το μάτι πίσω από την κουρτίνα — και μερικές φορές, ξεπροβάλλουν με κέρατα κατσίκας να πετάγονται παιχνιδιάρικα μέσα από το καπέλο τους.
Ας το ξεκαθαρίσουμε: το “Screaming of the Valkyries” δεν είναι κάποια μουσική επανάσταση. Δεν είναι η ανακάλυψη του τροχού, ούτε καν κάποιο βούτηγμα του στο αίμα. Είναι απλώς η φυσική συνέχεια. Μια κλιμάκωση. Ένα θέαμα με αυτογνωσία, όπου τρόμος και σοβαρή μουσική συνυπάρχουν. Όλα συγκρούονται σαν καταιγίδα πάνω από ένα βικτοριανό νεκροταφείο. Κι όμως, τίποτα δεν μοιάζει τυχαίο. Είναι οι CoF και κάνουν αυτό που ξέρουν. Μόνο που τώρα είναι πιο αιχμηροί, πιο συγκρατημένοι, πιο μελωδικοί. Και, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, είναι πιο διασκεδαστικοί απ’ ό,τι έχουν υπάρξει εδώ και πολλά χρόνια.
Στο “Screaming of the Valkyries” έχουμε τους κλασικούς CoF — αλλά πιο γρήγορους, πιο δεμένους και με πιο ξεκάθαρο στόχο
Το εναρκτήριο κομμάτι “To Live Deliciously” απαντά με ενθουσιασμό στη γνωστή ερώτηση του Black Phillip από το “The Witch”. Ξεκινά με σκοτεινές χορωδίες και γρήγορα μετατρέπεται σε μια ολοκληρωμένη gothic επίθεση. Ο Dani Filth ουρλιάζει, ενώ οι κιθάρες — με οδηγούς τον Τσέχο βετεράνο Ashok και τον νεοφερμένο Donny Burbage — μονομαχούν με στιλ που θυμίζει Iron Maiden. Τα πλήκτρα και τα φωνητικά της Zoe Marie Federoff ντύνουν το κομμάτι με ζοφερή ατμόσφαιρα και προσθέτουν βάθος στον ήχο.
Είναι οι κλασικοί CoF — αλλά πιο γρήγοροι, πιο δεμένοι και με πιο ξεκάθαρο στόχο. Η παραγωγή, ξανά από τον Scott Atkins, είναι πεντακάθαρη και αφήνει το χάος να αναπνέει. Κι όμως, πίσω από την καταιγίδα κρύβεται ένας σχεδόν χορευτικός ρυθμός. Αν ποτέ οι Cradle of Filth έφτιαχναν remix για κάποιο goth club στο Βερολίνο στις 3 το πρωί, αυτό το κομμάτι θα ακουγόταν πρώτο μέσα από τους καπνούς και τα strobes.
Πάντα υπήρχε μια μικρή δόση παραλογισμού στη μουσική των Cradle of Filth— είτε το ήθελαν είτε όχι. Όμως στο “The Screaming of the Valkyries”, αυτός ο παραλογισμός όχι μόνο δεν κρύβεται, αλλά γίνεται κομμάτι του. Τον αγκαλιάζουν, χορεύουν μαζί του και στο τέλος τον καλούν και για τσάι. Στο “Demagoguery”, ο Dani Filth φωνάζει με μανία, σχεδόν σαν να γελάει, πάνω σε έναν τρελό, γρήγορο ρυθμό. Το “Malignant Perfection” έχει αισθησιακούς στίχους και ένταση που χτίζεται θεαματικά, οδηγώντας σε ένα από τα πιο κολλητικά ρεφρέν τους. Θα μπορούσε να το πει κανείς φλερτ — αν δεν ήταν βουτηγμένο σε μεταφορικό αίμα.
Στο “Screaming of the Valkyries”, οι CoF συνδυάζουν βάθος, δύναμη και θεατρικότητα με εξαιρετικό riffing και κινηματογραφική σκοτεινιά
Και μετά έρχεται το “Non Omnis Moriar”. Ένα κομμάτι για την κληρονομιά και τον θάνατο — αλλά και, με έναν παράξενο τρόπο, για το πώς θα ακούγονταν οι Nightwish αν είχαν μεγαλώσει μέσα σε μια κρύπτη. Τα φωνητικά της Zoe λάμπουν εδώ. Όχι σαν το συνηθισμένο θρηνητικό στυλ, αλλά σαν κάτι πιο ήρεμο, πιο τραγικό και με μια παράξενη αμερικάνικη χροιά. Σε αυτό το σημείο, οι CoF πετάνε ένα μαύρο δαντελένιο γάντι στο πρόσωπο του παραδοσιακού gothic metal και ψιθυρίζουν: «Πιάσε με, αν μπορείς».
Η κιθαριστική δουλειά στον “Screaming of the Valkyries” ξεχωρίζει. Ο Ashok έχει χρόνια εμπειρίας με το συγκρότημα, ενώ ο νεοφερμένος Burbage φαίνεται να έχει δέσει άμεσα μαζί του. Η συνεργασία τους είναι δυνατή και λειτουργεί καλά σε όλο το άλμπουμ. Κομμάτια όπως τα “White Hellebore” και “Ex Sanguine Draculae” βασίζονται σε έντονα και καλοδουλεμένα riffs. Το πρώτο έχει πιο σκοτεινή και βαριά ατμόσφαιρα, με μια μελωδία που ξεδιπλώνεται αργά και σταθερά. Το δεύτερο είναι πιο επιθετικό, με ρυθμούς που θυμίζουν Iron Maiden αλλά με πιο σκοτεινή χροιά.
Το “You Are My Nautilus” είναι από μόνο του ένας μουσικός λαβύρινθος. Κάποιοι ίσως χαθούν στις συνεχείς εναλλαγές και τις σκοτεινές αφηγήσεις του. Άλλοι, όμως, θα το δουν σαν ένα από τα πιο κινηματογραφικά κομμάτια του δίσκου. Απλώνεται αργά, σαν μια κατάβαση σε σκοτεινά νερά, με μπάσο τόσο βαρύ που σχεδόν σε πνίγει. Ο Marthus, ο ντράμερ της μπάντας εδώ και χρόνια, κρατάει τα πάντα δεμένα με ακρίβεια και ρυθμική φινέτσα. Σε ορισμένα σημεία, το παίξιμό του θυμίζει κάτι παραπάνω από απλό drumming — μοιάζει με αφήγηση μέσα από ρυθμούς.
Στο “Screaming of the Valkyries”, οι CoF ισορροπούν ώριμα φωνητικά του Dani με τη φρέσκια, ατμοσφαιρική παρουσία της Zoe
Ο Dani Filth ήταν πάντα το πιο χαρακτηριστικό και σταθερό στοιχείο των CoF. Είτε σου αρέσει είτε όχι ο θεατρικός τρόπος που τραγουδά, η τεχνική του δεν περνά απαρατήρητη. Ακόμα και σήμερα, η φωνή του έχει χαρακτήρα και ένταση που ξεχωρίζουν. Παρότι έχει ξεπεράσει τα πενήντα, διατηρεί έλεγχο στον τρόπο που ουρλιάζει και εναλλάσσει τόνους. Οι φωνητικές στρώσεις στο άλμπουμ είναι προσεγμένες και πολυεπίπεδες. Κραυγές, γρυλίσματα και ψίθυροι συνδυάζονται με ακρίβεια, δημιουργώντας ένα πλούσιο ηχητικό αποτέλεσμα. Όλα μαζί θυμίζουν μια σύνθεση με δραματικότητα, σχεδόν σαν σύγχρονη gothic φούγκα.
Αν και τα προηγούμενα άλμπουμ των Cradle συχνά έμοιαζαν υπερβολικά φορτωμένα λυρικά, εδώ ο Dani κρατά περισσότερο μέτρο.Οι στίχοι παραμένουν έντονοι, και σε σημεία γίνονται πιο άμεσοι, ακόμα και ωμοί. Έχουν περιοριστεί τα πολύπλοκα παιχνίδια με λέξεις και οι αναφορές σε αρχαίες ερωτικές εικόνες. Στη θέση τους βρίσκουμε στίχους που πότε δαγκώνουν, πότε φιλούν, και κάποιες φορές απλώς λένε μια καλή γοτθική ιστορία.
Η Zoe Marie Federoff αξίζει κάτι παραπάνω από μία απλή αναφορά. Τα φωνητικά της δεν προσπαθούν να μιμηθούν τη Sarah Jezebel Deva. Ούτε ακολουθούν το γνωστό πρότυπο της σαγηνευτικής φιγούρας, που η CoF έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν. Αντίθετα, φέρνει κάτι πιο φρέσκο. Λιγότερο “μάγισσα”, περισσότερο σαν φωνή που σπάει την ησυχία. Σε κομμάτια όπως το “When Misery Was a Stranger”, η παρουσία της δίνει βάθος και αίσθημα στην κάθε μελωδία. Το αποτέλεσμα είναι θεατρικό, αλλά ποτέ υπερβολικό. Συμφωνικό, χωρίς να γίνεται επιτηδευμένο. Δεν προσπαθεί να τραβήξει τα βλέμματα, αλλά αφήνει το στίγμα της διακριτικά — και με ένταση.
Τα πλήκτρα της παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο. Δεν κυριαρχούν, αλλά ενισχύουν διακριτικά την ατμόσφαιρα. Ακούγονται σαν επίμονη ομίχλη, σαν ήχος ανέμου που περνά ανάμεσα από παλιά πιάνα. Μαζί με τις σφιχτές ενορχηστρώσεις, προσθέτουν στο άλμπουμ μια αίσθηση σκοτεινής κομψότητας.
Παρά τις αντιφάσεις τους, οι CoF με το “Screaming of the Valkyries” ισορροπούν σκοτάδι, ωριμότητα και ξεχωριστή ταυτότητα
Υπήρξε μια εποχή που οι Cradle of Filth δεν τους έπαιρνε κανείς στα σοβαρά. Ήταν πολύ θεατρικοί για το σκληροπυρηνικό κοινό, πολύ ακραίοι για τους goths των εμπορικών και πολύ Βρετανοί για όλους τους υπόλοιπους. Κι όμως, αν τους κοιτάξεις σήμερα, η εικόνα έχει αλλάξει. Δεκατέσσερα άλμπουμ μετά, έχουν ξεπεράσει σχεδόν όλους τους συνοδοιπόρους τους. Έχουν ανανεώσει τον ήχο τους χωρίς να αποχωριστούν το μακιγιάζ. Και το πιο σημαντικό: πλέον δείχνουν να διασκεδάζουν πραγματικά με αυτό που κάνουν.
Το “Screaming of the Valkyries” δεν είναι χωρίς αδυναμίες. Το “You Are My Nautilus” γίνεται αρκετά πολύπλοκο, ενώ το “Non Omnis Moriar” ίσως ξενίσει όσους περιμένουν πιο άμεση ένταση. Όμως, τέτοιες παρατηρήσεις χάνουν το βασικό νόημα. Το άλμπουμ δεν στηρίζεται μόνο στη σκληρότητα — αλλά στη συνύπαρξη αντιθέσεων. Σκοτεινά ξεσπάσματα και μελωδικές στιγμές. Βαρύτητα και ειρωνεία.
Με τον τρόπο τους, οι Cradle of Filth δείχνουν ότι μπορείς να είσαι σοβαρός χωρίς να χάνεις την αίσθηση του χιούμορ. Συνεχίζουν να ουρλιάζουν, αλλά πια δείχνουν και μια πιο χαλαρή διάθεση. Και μέσα στη σκοτεινή τους αισθητική — πίσω από τους σαρκασμούς και τα blast beats — παραμένουν μια μπάντα με ενέργεια και χαρακτήρα.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Cradle of Filth
Album: The Screaming Of The Valkyries
Release Date: 21/03/2025
Label: Napalm Records
Genre: Symphonic Black Metal
1. To Live Deliciously
2. Demagoguery
3. The Trinity Of Shadows
4. Non Omnis Moriar
5. White Hellebore
6. You Are My Nautilus
7. Malignant Perfection
8. Ex Sanguine Draculae
9. When Misery Was A Stranger
Producer: Scott Atkins
Cradle of Filth: Dani Filth (Φωνή), Ashok (Κιθάρα), Donny Burbage (Κιθάρα), Daniel Firth (Μπάσο), Marthus (Τύμπανα, πλήκτρα), Zoe Marie Federoff (Πλήκτρα, φωνή)
Cradle of Filth: Screaming of the Valkyries
Οι Cradle of Filth επιστρέφουν με έναν δίσκο που, χωρίς να ρισκάρει πολύ, εδραιώνει τη θέση τους στο σήμερα. Δεν προσπαθούν να αποδείξουν κάτι· απλώς συνεχίζουν να παίζουν με άνεση σε δικό τους έδαφος.