“If you’re driftin’ on an empty ocean
With no wind to fill your sail
The future, your horizon
It’s like searchin’ for the Holy Grail” – David Coverdale / Ritchie Blackmore (Sail Away)
“Spent the night chasin’ up a listed old flame
Lyin’ on the floor I can’t remember her name
I can’t stay here
There’s something wrong here
What’s goin’ on here?” – David Coverdale / Ian Paice / Jon Lord / Ritchie Blackmore (What’s goin’ on here)
Διαλέξτε “τετράστιχα” και πάρτε, γιατί ο δίσκος ικανοποιεί όλα τα γούστα. Είστε ρομαντικά ονειροπόλα πλάσματα με υπαρξιακές αναζητήσεις; Ή μήπως you ride like there’s no tomorrow; Ένα bourbon σκέτο ή μια pint of stout, oi mate; Τίποτα από την παραπάνω εισαγωγή της εισαγωγής δεν έχει νόημα όταν μιλάμε για τη δισκάρα των Deep Purple, “Burn”, το οποίο κλείνει τα 50 χρόνια, και κάπου εκεί οι περισσότεροι κλαίμε.
Το εν λόγω άλμπουμ αποτελεί ένα από τα καλύτερα της μπάντας, και πάρα πολύ εύλογα θα πουν ακόμη και οι κακεντρεχείς, αν υπάρχουν, καθώς συνδιάζει το προηγούμενο ύφος των Deep Purple με την μετέπειτα μικρή στροφή του. Επίσης, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αυτή η μπάντα “ωρίμασε” τους Blackmore (με αμφίβολο αποτέλεσμα) και Coverdale για όλη την υπόλοιπη πορεία τους.
Το ημερολόγιο δείχνει Φλεβάρης του 1974, η ώρα είναι 23.23 και η μπάντα προετοιμάζεται για το release του επερχόμενου 8ου άλμπουμ, το πρώτο για τους Hughes-Coverdale. Οι ηχογραφήσεις στο Μοντρέ έχουν πάει εξαιρετικά και απλά τη δεδομένη στιγμή όλοι είναι σε αναμμένα κάρβουνα. Η μπάντα θα κυκλοφορήσει ένα υλικό που συνδιάζει τη μπλουζ, τη τζαζ, έχει στοιχεία hard rock και πρώιμο heavy metal, και εννοείται, αρκετή φολκ αγγλούρα από τον μάστερ του είδους, Ritchie Blackmore.
Αυτό το εριστικότατο πλάσμα με τις μεσαιωνικού τύπου peasant εμφανίσεις, φέρει το βάρος της επιτυχίας, όπως έφερε και το βάρος των αλλαγών σε φωνή και μπάσο. Στα μουσικά του ”Burn”, το ομώνυμο κομμάτι είναι η επιτομή του hard rock. Mπάσο μέχρι το θεό και εμψυχωτικές εναλλαγές από Hughes-Coverdale στα φωνητικά. Τι ύμνος!
Τα “Might Just Take Your Life“ και ”Lay Down, Stay Down“ συνεχίζουν την πανέμορφη σύνθεση. Το δέσιμο Paice Hughes στο πρώτο είναι πολύ καλό παρόλη τη μικρή χρονική διάρκεια συνύπαρξης, ενώ «Ω εσύ Lord θεε, σόλαρε γ@*ώ»! Προσπαθώντας ανεπιτυχώς να ηρεμήσω στο “Lay Down” περνάω στο “Sail Away”. Το κομμάτι «βρoμάει» Blackmore και Coverdale και όχι γιατί το είδαμε στο σκονάκι, αλλά γιατί τέτοιο στυλ γραμμών και παιξίματος ξανασυναντάμε και σε μελλοντικές δουλειές τους με εμφανή τρόπο. Πολύ όμορφη μελωδία και απαγγελία, από τα αγαπημένα ακούσματα του δίσκου.
Η ώρα όμως είναι περασμένες 23.00, οπότε ανοίξτε μια μπίρα μαζί μου και βάλτε το “Burn” να παίζει, ιδανικά σε πικάπ, και πάμε να συμβαδίσουμε σε αυτή την αναδρομή. “What’s Goin’ On Here“ αναρωτιούνται οι Deep Purple και η φάση είναι rock & roll all nite babe. Αποτελεί το πιο αλήτικο, φαν κομμάτι του δίσκου, κατάλληλο για ροκόμπαρο, ενίοτε και σε road trip αλλά με προσοχή το γκάζι.
Ο ρόλος του συντάκτη αυτού του άρθρου μού δίνει την εξουσία να κλείσω τον επίλογο όπως επιθυμώ. Ωστόσο, πιστεύω πως και άλλες ευαίσθητες καρδιές θα σκέφτονται το ίδιο. Σόλο-μποτα, σόλο-μποτα, σόλο-μποτα. Σπάσιμο και πάμε! Κιθάρα, τύμπανα, μπάσο, πλήκτρα θλίβονται με το δράμα, σε κάνουν να σκεφτείς, να φωνάξεις πως είσαι “Mistreated” από μια σχέση, από μια φιλία. Ειδικά στο 3.15 το κομμάτι ανασαίνει για την μετέπειτα εκτόνωση, πρέπει να εκτονωθείς. Φροντιζει ο Blackmore και η παρέα. Από την άλλη ο Coverdale είναι σαν γεννημένος να τραγουδάει για τον πόνο και τον έρωτα και εμείς του κάνουμε παρέα στο μπάνιο, στο αμάξι, στο στούντιο, στο ασανσέρ.
“I’ve been losing my mind”….