Για να πω την αλήθεια, όταν ακούω το όνομα Αϊντχόβεν, το πρώτο πρόσωπο που σκέφτομαι είναι του τίμιου Phillip Cocu. Τώρα, αν πάμε στα της Τέχνης, δεν νομίζω να ξεχωρίζει άλλο όνομα τόσο όσο της Sharon Kovacs. Παρότι πρόκειται για μία ερμηνεύτρια με εξαιρετική παρουσία στα charts, η όρεξη της για δημιουργία δεν πήγασε ποτέ από την ανάγκη της για αναγνώριση. Κινήτριος δύναμη ήταν πάντα η ανακάλυψη του εαυτού της, η αντιμετώπιση των δαιμόνων της και η εύρεση μιας δημιουργικής διεξόδου για να διοχετεύσει συναισθήματα που οι λέξεις από μόνες τους δεν μπορούν να εκφράσουν
Ο δρόμος της Kovacs προς τη μουσική δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Μεγαλωμένη σε ανάδοχη οικογένεια και περνώντας μια δύσκολη παιδική ηλικία, ένιωθε συχνά παρεξηγημένη. Ωστόσο, αγκάλιασε αυτές τις εμπειρίες, μετατρέποντάς τες σε τέχνη. «Ο καθένας έχει μέσα του κομμάτια σκοταδιού», λέει η ίδια. «Οι δημιουργίες μου προέρχονται πάντα από ένα σκοτεινό μέρος, από την αίσθηση της μοναξιάς». Για εκείνη, η μουσική έγινε ένα καταφύγιο – ένας χώρος όπου μπορούσε να μετατρέψει τις φαινομενικές της αδυναμίες σε δύναμη.
Σε αντίθεση με πολλούς που βλέπουν τη μουσική ως απλή ψυχαγωγία, η Kovacs την αντιμετωπίζει ως καθρέφτη της ψυχής. «Η ομιλία μπορεί μερικές φορές να είναι ένας πολύ δύσκολος τρόπος να επικοινωνήσω ακριβώς το πώς αισθάνομαι», παραδέχεται. Μέσα από το τραγούδι, ωστόσο, βρίσκει τη διαύγεια, υφαίνοντας τα συναισθήματα σε μελωδίες που είναι τόσο κινηματογραφικές όσο και βαθιά προσωπικές. Περιγράφει τη σύνθεση τραγουδιών σαν ζωγραφική, όπου κάθε στίχος είναι μια πινελιά και κάθε μελωδία μια σκιά που προκαλεί συναισθήματα που οι λέξεις από μόνες τους δεν μπορούν να συλλάβουν.
Το ταξίδι της Kovacs μέσω της μουσικής δεν ήταν χωρίς δυσκολίες
Τραγούδια όπως το “Mama and Papa” αποκαλύπτουν την πολυπλοκότητα της σχέσης της με τον αποξενωμένο πατέρα της. «Μεγάλωσα χωρίς να τον γνωρίζω», αφηγείται. Όταν εκείνος προσέγγισε χρόνια αργότερα, εκείνη χρησιμοποίησε τη μουσική για να επεξεργαστεί τα συναισθήματά της. «Μέσω της μουσικής, μπορώ να του πω τι αισθάνομαι και πώς το σκέφτομαι. Δεν μπορώ πραγματικά να το κάνω αυτό με μια συζήτηση».
Το ταξίδι της Kovacs μέσω της μουσικής δεν ήταν χωρίς δυσκολίες. Η μοναδική φωνή της -αποτέλεσμα των φωνητικών χορδών που δεν κλείνουν παραδοσιακά- προκάλεσε τις συμβατικές μεθόδους διδασκαλίας. Οι δάσκαλοι αμφισβήτησαν τις δυνατότητές της, προτείνοντάς της ακόμη και να παραιτηθεί. Αλλά η Kovacs ήταν σταθερή. «Πήγα στον διευθυντή σχολείου μου και είπα: “Δεν φεύγω”». Αυτή η αποφασιστικότητα διαμόρφωσε την καλλιτεχνική της πορεία, οδηγώντας την να αγκαλιάσει την ατομικότητά της και να εξερευνήσει τη δική της φωνητική ταυτότητα.
Η φωνή της, που συχνά συγκρίνεται με άλλες όπως η Beth Gibbons και η Amy Winehouse, είναι ξεχωριστή στη ζεστασιά και το βάθος της. Αυτή η μοναδικότητα, ωστόσο, δεν γεννιέται από την τεχνική, αλλά από το συναίσθημα. «Αν νιώθω χαρούμενη ή λυπημένη, η φωνή μου αλλάζει. Συνδέεται με το συναίσθημα, δεν είναι μια μαθημένη δεξιότητα».
Η μουσική για την Kovacs είναι κάτι περισσότερο από μια καλλιτεχνική ενασχόληση – είναι θεραπεία. Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης περιόδου ενδοσκόπησης και θεραπείας, βρήκε νέα βάθη κατανόησης για τον εαυτό της. Αυτή η προσωπική ανάπτυξη επηρέασε σε μεγάλο βαθμό το άλμπουμ της “Child of Sin”, μια αντανάκλαση του ταραχώδους παρελθόντος της και του συνεχιζόμενου ταξιδιού της προς την αυτοαποδοχή. «Πρόκειται για αποδοχή και αναγνώριση αυτού που είμαι», εξηγεί.
Πέρα από την προσωπική θεραπεία, η Kovacs βλέπει τη μουσική ως έναν τρόπο σύνδεσης με τους άλλους
Η Kovacs πιστεύει ότι πρέπει να αντιμετωπίσει αυτούς τους αγώνες κατά μέτωπο. «Κάποια στιγμή, πρέπει να δώσεις στα πράγματα μια θέση», λέει. Η μουσική της, που ξεχειλίζει από ατέλεια και ωμό συναίσθημα, αντανακλά αυτό το ήθος. Οι αναπνοές, οι τριγμοί και οι αδόκιμες στιγμές κάνουν τα τραγούδια της να μοιάζουν έντονα ανθρώπινα, θεμελιώνοντας την καλλιτεχνική της δημιουργία στην αυθεντικότητα.
Πέρα από την προσωπική θεραπεία, η Kovacs βλέπει τη μουσική ως έναν τρόπο σύνδεσης με τους άλλους. Βρίσκει έμπνευση στους θαυμαστές της, των οποίων οι ερμηνείες της δουλειάς της συχνά την εκπλήσσουν. «Όλοι βρίσκουν το νόημα ενός τραγουδιού από το ίδιο βασικό συναίσθημα, απλώς εφαρμόζεται σε διαφορετικές καταστάσεις», παρατηρεί. Οι συναυλίες της, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου είναι βαθιά αγαπητή, είναι στιγμές κοινής δύναμης. «Οι Έλληνες είναι πολύ συναισθηματικοί και διαισθητικοί, όπως κι εγώ», λέει, αναγνωρίζοντας τον ιδιαίτερο δεσμό που μοιράζεται μαζί τους.
Αυτή η σύνδεση επεκτείνεται και στη δημιουργική της διαδικασία. Η Kovacs μιλάει για τη δημιουργία μιας «οικογένειας» γύρω της – ένα δίκτυο μουσικών και συνεργατών που βοηθούν να φέρει το όραμά της στη ζωή. Ο χρόνος που ηχογράφησε στην Κούβα, όπου η μουσική είναι συνυφασμένη με την καθημερινή ζωή, ενίσχυσε την πίστη της στην κοινοτική δύναμη της μουσικής. «Παντού υπάρχει μουσική. Για μένα, έτσι βλέπω και εγώ τη μουσική. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου».
Παρά το σκοτάδι που τροφοδοτεί μεγάλο μέρος της τέχνης της, η Kovacs εκπέμπει μια αίσθηση ελευθερίας
Το ταξίδι της Kovacs δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ενώ έχει πετύχει σημαντικά ορόσημα – άλμπουμ που κατέκτησαν τα charts, sold-out συναυλίες και αναγνώριση – παραμένει επικεντρωμένη στο μέλλον. «Ελπίζω να συνεχίσω να κάνω μουσική για πολύ καιρό», λέει. Τα όνειρά της περιλαμβάνουν τη συνεργασία με καλλιτέχνες όπως ο Nick Cave και ο Childish Gambino και τη συνέχιση της εξέλιξης του ήχου της.
Παρά το σκοτάδι που τροφοδοτεί μεγάλο μέρος της τέχνης της, η Kovacs εκπέμπει μια αίσθηση ελευθερίας. «Νομίζω ότι είμαι αρκετά ελεύθερη και απελευθερωμένη», λέει. Αυτή η αίσθηση απελευθέρωσης είναι ίσως η μεγαλύτερη δύναμή της, που της επιτρέπει να περιηγείται στη ζωή και την τέχνη με ίσα μέρη ευπάθειας και θάρρους.