Όσο να πεις, θέλει κότσια να επιστρέφεις στον δικό σου μύθο. Οι περισσότερες μπάντες προσπαθούν να απομακρυνθούν από το παρελθόν τους. Οι Green Carnation, αντίθετα, επιλέγουν να το κοιτάξουν κατάματα. Το “A Dark Poem Part I: The Shores of Melancholia” λειτουργεί σαν μια συνειδητή πράξη αυτοανάλυσης, μακριά από κάθε έννοια επιστροφής ή αναβίωσης. Για ένα συγκρότημα που κάποτε κυκλοφόρησε ένα κομμάτι διάρκειας μιας ώρας για να εκφράσει το βάρος της ύπαρξης, η επιλογή να απλώσει μια ιδέα σε τρία άλμπουμ μοιάζει σχεδόν προκλητική.
Με αυτό το πρώτο μέρος, οι Green Carnation δίνουν νέα μορφή στον progressive ήχο, αντιμετωπίζοντάς τον περισσότερο σαν μια προσεκτικά στημένη κατασκευή παρά σαν επίδειξη τεχνικής. Τα riffs έχουν το γνώριμο βάρος και την ένταση του παρελθόντος τους, ενώ η προσοχή στη λεπτομέρεια δείχνει μια μπάντα που δουλεύει με ωριμότητα και αυτοπεποίθηση. Κάθε αλλαγή μέσα στα κομμάτια γίνεται φυσικά, με στόχο τη συνοχή, και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που δείχνει πειθαρχία και καθαρό καλλιτεχνικό σκοπό.
Αυτό το πρώτο μέρος λειτουργεί περισσότερο σαν εισαγωγή με τα έξι τραγούδια να θυμίζουν μικρές θεματικές σκηνές που περιστρέφονται γύρω από τη φθορά που φέρνει η εσωτερική αναζήτηση. Από την αρχή, οι Green Carnation δείχνουν πως ο στόχος τους είναι η βύθιση μέσα στην εμπειρία, έτσι το ξεκινήμα με το “As Silence Took You“, συγκεντρώνει όσα ξέρει να κάνει καλύτερα η μπάντα: σκοτεινά riffs με ρυθμό, καθαρά φωνητικά γεμάτα σιγουριά και μια αίσθηση απόγνωσης που προκύπτει περισσότερο από τη σκέψη παρά από το συναίσθημα.
Αν το πρώτο κομμάτι καθορίζει το συναίσθημα του δίσκου, το “In Your Paradise” δίνει τον βασικό ρυθμό του. Είναι από τις λίγες στιγμές όπου η μπάντα αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο και δείχνει ότι το progressive metal μπορεί να είναι ελκυστικό χωρίς να χάνει το βάθος του. Τα τύμπανα του Jonathan Pérez κρατούν σταθερή την ενέργεια, ενώ τα διακριτικά πλήκτρα και τα σύντομα περάσματα από φλάουτο δίνουν στο κομμάτι έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αλλά που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η ακρίβεια στον χειρισμό των στοιχείων του. Κάθε αλλαγή γίνεται με σκοπό και κάθε riff είναι δουλεμένο για να υπηρετεί τη ροή του τραγουδιού.
Ο χαρακτήρας του “A Dark Poem Part I: The Shores of Melancholia” γίνεται πιο εσωτερικός με το “Me, My Enemy“, που θυμίζει αρκετά ατμοσφαιρικό rock. Είναι το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι του δίσκου, καθώς το ήπιο τέμπο και οι σαφείς επιρροές από Pink Floyd μπορεί να ακουστούν σε άλλους σαν ευχάριστο διάλειμμα και σε άλλους σαν παρέκκλιση. Αυτό που το κρατά σε ισορροπία είναι το μέτρο με το οποίο δουλεύει η μπάντα: το τραγούδι δεν φλυαρεί, και ο χαμηλός του τόνος ενισχύει το θέμα της απομόνωσης που διέπει τον δίσκο.
Και φτάνουμε στην ααγαπημένη μου στιγμή του άλμπουμ, το τολμηρό “The Slave That You Are“. Με τη συμμετοχή του Grutle Kjellson από τους Enslaved στα φωνητικά, το τραγούδι ξαναφέρνει στο προσκήνιο το blackened παρελθόν των Green Carnation, προσθέτοντας blast beats και σκληρές φωνές σε έναν δίσκο που κατά τα άλλα στηρίζεται στη συγκράτηση. Το αποτέλεσμα είναι επίτηδες απότομο, όμως παραμένει δεμένο. Ο συνδυασμός έντασης και μελωδίας δουλεύει και παράλληλα κρατά το άλμπουμ σε εγρήγορση.
Το ομώνυμο κομμάτι φέρνει ξανά το άλμπουμ στο κέντρο του, επιστρέφοντας σε ένα πιο γνώριμο μελωδικό ύφος. Είναι σύντομο και σχετικά προσιτό για τα δεδομένα των Green Carnation, με την αμεσότητά του να λειτουργεί θετικά. Οι φωνητικές μελωδίες έχουν μια μεγαλοπρέπεια, ενώ οι κιθάρες δημιουργούν μια πιο ζεστή αίσθηση. Η παραγωγή, καθαρή χωρίς να γίνεται ψυχρή, δίνει χώρο σε κάθε όργανο να αναδειχθεί και κρατά τη συνοχή ακόμη και στις πιο γεμάτες στιγμές του δίσκου, όπως εδώ.
Το “Too Close to the Flame” κλείνει το άλμπουμ με ηρεμία. Η δομή του θυμίζει κλασικούς Green Carnation, με μια σταδιακή ένταση που χτίζεται από την ησυχία ως την κορύφωση, μέσα από κιθάρες που συνδέονται αρμονικά και ρυθμικές αλλαγές που κυλούν φυσικά. Καθόλου φλυαρία, μόνο μια αίσθηση ολοκλήρωσης που δείχνει ώριμη και ταυτόχρονα αφήνει χώρο για συνέχεια. Το κομμάτι εκφράζει τη σημερινή στάση της μπάντας: προοδευτική μουσική με μέτρο, που διατηρεί τον χαρακτήρα της και αφήνει να φανεί πως υπάρχουν ακόμα πράγματα να ειπωθούν.
Στα 43 λεπτά διάρκειάς του, το ” A Dark Poem Part I: The Shores of Melancholia” καταφέρνει κάτι που λίγα αυτού του τύπου concept άλμπουμ πετυχαίνουν: στέκεται αυτόνομα, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζει ξεκάθαρα το έδαφος για τη συνέχεια. Αυτή η έλλειψη ολοκλήρωσης της αφήγησης είναι μέρος της γοητείας του άλμπουμ, καθώς αφήνει αρκετά πράγμτα ανοιχτά ώστε να δικαιολογεί τη μορφή της τριλογίας. Οι Green Carnation βρίσκονται πλέον σε μια φάση όπου η αυτοπεποίθηση έχει πάρει τη θέση της φιλοδοξίας.
Ως πρώτο κεφάλαιο μιας ιστορίας που μπορεί να εξελιχθεί στο ίσως πιο ουσιαστικό έργο τους, το “The Shores of Melancholia” δείχνει μια μπάντα απόλυτα σίγουρη για το ποια είναι. Η πραγματική πρόκληση θα φανεί στα επόμενα μέρη της τριλογίας, όμως προς το παρόν αυτό το ξεκίνημα στέκεται γερά από μόνο του.
Το “A Dark Poem Part I: The Shores of Melancholia” δείχνει μια μπάντα ώριμη, συγκεντρωμένη και με ξεκάθαρο σχέδιο. Οι Green Carnation επιστρέφουν με έναν δίσκο που ισορροπεί ανάμεσα στην τεχνική και στο συναίσθημα, αποδεικνύοντας ότι ο προοδευτικός ήχος μπορεί να εξελίσσεται χωρίς υπερβολές.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Green Carnation
Album: A Dark Poem Part I: The Shores of Melancholia
Release Date: 05/09/2025
Label: Season of Mist
Genre: Progressive Metal
1. As Silence Took You
2. In Your Paradise
3. Me, My Enemy
4. The Slave That You Are
5. The Shores of Melancholia
6. Too Close to the Flame
Producer: Stein Roger Sordal, Kjetil Nordhus
Green Carnation: Kjetil Nordhus (Φωνή), Bjørn Harstad (Κιθάρα), Stein Roger Sordal (Κιθάρα, μπάσο), Jonathan A. Perez (Τύμπανα), Endre Kirkesola (Πλήκτρα)
Green Carnation: A Dark Poem Part I: The Shores of Melancholia
Το "A Dark Poem Part I: The Shores of Melancholia" δείχνει μια μπάντα ώριμη, συγκεντρωμένη και με ξεκάθαρο σχέδιο. Οι Green Carnation επιστρέφουν με έναν δίσκο που ισορροπεί ανάμεσα στην τεχνική και στο συναίσθημα, αποδεικνύοντας ότι ο προοδευτικός ήχος μπορεί να εξελίσσεται χωρίς υπερβολές.