Κάποια άλμπουμ δεν καθορίζουν απλώς έναν καλλιτέχνη – τον αλλάζουν ριζικά. Το “Welcome to My Nightmare” ήταν ο τρόπος του Alice Cooper να συμφιλιωθεί με τη δική του δημιουργία. Ο εκκεντρικός σόουμαν, ο «κακός» του ροκ που ζούσε για το σοκ και το θέαμα, βρέθηκε ξαφνικά παγιδευμένος στην ίδια ιστορία τρόμου που είχε χτίσει για χρόνια. Έτσι, το “Welcome to My Nightmare” θα ήταν μια ιστορία που ανέτρεπε τα δεδομένα, όπου ο Alice, για πρώτη φορά, γινόταν το θύμα του ίδιου του χαρακτήρα του.
Μέχρι το 1975, ο Alice Cooper έπαιζε τον ρόλο του ευχάριστου τρελού, κρατώντας την αστραφτερή γκιλοτίνα του και αποκεφαλίζοντας τον εαυτό του κάθε βράδυ για να διασκεδάσει το κοινό. Όμως, το “Welcome to My Nightmare” ανέτρεψε την εικόνα του. Δεν κρατούσε πια το τσεκούρι – τώρα έτρεχε να ξεφύγει από αυτό. Δεν ήταν ο κυνηγός, αλλά ο κυνηγημένος. Είχε παγιδευτεί στον ονειρικό κόσμο του Steven, του βασανισμένου πρωταγωνιστή του άλμπουμ. Eνός νεαρού αγοριού που βίωνε σκιώδεις απειλές στα όνειρα του.
Επίσης, αυτό ο δίσκος σήμανε την επανασύνδεση του Alice Cooper με τον παραγωγό Bob Ezrin. Η συνεργασία θα οδηγούσε τον σημερινό μύθο να εξερευνήσει νέα ηχητικά μονοπάτια. Η ενέργεια της γκαράζ-ροκ και τα βρώμικα riffs των “Killer” και “Billion Dollar Babies” έδωσαν τη θέση τους σε μια πιο θεατρική προσέγγιση, γεμάτη κινηματογραφικές πινελιές και ατμόσφαιρα που θυμίζει ταινία τρόμου. Ο Ezrin, επί της ουσίας, σκηνοθέτησε μια σκοτεινή όπερα. Μέσα από τον ήχο, έστησε μια σκηνή όπου κάθε κομμάτι λειτουργεί σαν ξεχωριστή πράξη σε ένα έργο όπου πραγματικότητα και εφιάλτης μπλέκονται.
Το “Welcome to My Nightmare” ήταν για τον Alice Cooper ό,τι το “The Wall” για τους Pink Floyd
Θέλετε να μιλήσουμε λίγο και τους μουσικούς που πλαισιώνουν τον Alice Cooper; Μια εκλεκτή ομάδα με μπόλικο ταλέντο και εμπειρία με καλλιτέχνες όπως ο Lou Reed. Ανάμεσά τους, οι κιθαρίστες Dick Wagner και Steve Hunter, των οποίων οι μελωδίες χάρισαν στο άλμπουμ μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Στο “The Black Widow”, το παίξιμό τους είχε μια απειλητική αίσθηση, ενώ στο “Cold Ethyl”, η μουσική ταλαντευόταν με μια περίεργη, σχεδόν ανισόρροπη χαρά.
Πριν ο Michael Jackson συμπεριλάβει τον Vincent Price στο “Thriller”, ο Alice Cooper έκανε πρώτος την τολμηρή κίνηση να φέρει ένα είδωλο του τρόμου στον δικό του εφιάλτη. Ο μονόλογος του Price στο “The Black Widow” έσταζε goth-ια, με τη φωνή του να κυλά σαν λιωμένο κερί σε στοιχειωμένο αρχοντικό. Ήταν μια γέφυρα μεταξύ γενεών—ο Price, ο παλιός μετρ του τρόμου, και ο Alice, ο rock ‘n’ roll κληρονόμος του. Μαζί, στάθηκαν στην πόρτα μιας νέας εποχής, όπου οι ροκ συναυλίες θα ήταν ολόκληρες θεατρικές παραστάσεις, και ο τρόμος δεν ήταν απλά ένα θέμα, αλλά ένας ζωντανός κόσμος.
Το “Welcome to My Nightmare” ήταν ένας ολόκληρος κόσμος. Δεν αρκούσε να τον ακούσεις—τον έβλεπες, τον ζούσες, τον ένιωθες να ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Ενέπνευσε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα, το “Alice Cooper: The Nightmare”, ένα υποψήφιο για Grammy φρενήρες όνειρο, όπου ο Alice περιπλανιόταν σε σουρεαλιστικές σκηνές, σαν να βρισκόταν σε ένα πρώιμο MTV. Και μετά ήρθε η περιοδεία. Μια φαντασμαγορική παραγωγή, αντάξια του Broadway, με χορευτές, μια κούκλα Cold Ethyl σε φυσικό μέγεθος και έναν τεράστιο Κύκλωπα, ύψους εννέα μέτρων.
Το “Welcome to My Nightmare” ήταν μια πύλη μέσα από την οποία αναδύθηκε ένας νέος Alice Cooper
Ο εφιάλτης απλώθηκε παντού. Το “Welcome to My Nightmare” είχε πλέον μετατραπεί σε έναν ζωντανό κόσμο που ξέφυγε από τα όρια του βινυλίου και εισέβαλε σε θέατρα, σπίτια και στις πιο κρυφές γωνιές του ροκ υποσυνείδητου. Το “Welcome to My Nightmare” ήταν για τον Alice Cooper ό,τι το “The Wall” για τους Pink Floyd. Όμως, αντί για έναν βασανισμένο ροκ σταρ που λύγιζε κάτω από τους δαίμονές του, εδώ είχαμε έναν rock star που είχε χάσει τον έλεγχο του ίδιου του διεστραμμένου δημιουργήματός του.
Κανείς δεν περίμενε ότι ο Alice Cooper—ο άνθρωπος που τραγουδούσε για εκλογικές αποτυχίες—θα έγραφε ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια της δεκαετίας. Όμως, το “Only Women Bleed”, μια μπαλάντα για την ενδοοικογενειακή βία, προκάλεσε σοκ διαφορετικού είδους. Κάποιοι το παρερμήνευσαν ως μισογυνιστικό, όμως στην πραγματικότητα ήταν ένας θρήνος, τυλιγμένος με την ειρωνεία που μόνο ο Alice μπορούσε να αποδώσει. Έγινε η πρώτη του μεγάλη σόλο επιτυχία και διασκευάστηκε από καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς όσο η Etta James και η Tori Amos.
Το “Welcome to My Nightmare” ήταν μια πύλη μέσα από την οποία αναδύθηκε ένας νέος Alice Cooper, πιο συνειδητοποιημένος, πιο θεατρικός, λιγότερο καταστροφικός και περισσότερο σόουμαν. Αν η αρχική Alice Cooper Band ήταν η πρώτη πράξη μιας ταινίας τρόμου, τότε το “Welcome to My Nightmare” ήταν η στιγμή που το τέρας κατάλαβε πως ήταν άνθρωπος από την αρχή. Και το πιο τρομακτικό πράγμα σε αυτό; Το ακολουθήσαμε πρόθυμα, κατευθείαν στο σκοτάδι.