Θα ήθελα, αν βέβαια μου το επιτρέπετε, να σας πάρω μαζί μου σε ένα περίεργο ταξίδι. Αρχικά φαινόταν σαν μια συνηθισμένη βραδιά όταν ο Brad Majors και η αρραβωνιαστικιά του, Janet Weiss, δυο νέα, φυσιολογικά και υγιή παιδιά, φεύγουν από το Denton, αργά εκείνο το απόγευμα του Νοεμβρίου. Σκοπό τους έχουν να επισκεφτούν κάποιον Dr. Everett V. Scott, πρώην καθηγητή και πλέον φίλο τους. Αυτή είναι η αρχή για την πιο σημαντική καλτ ταινία στην ιστορία, “Rocky Horror Picture Show”.
Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν σκοτεινά σύννεφα, βαριά μαύρα και ασταθή, προς το σημείο που οδηγούσαν ο Brad και η Janet. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι το σκασμένο τους λάστιχο είχε άμεση ανάγκη για λίγο αέρα. Αλλά σαν δυο φυσιολογικοί νέοι σε έξοδο, δεν θα άφηναν ένα σκασμένο λάστιχο να τους χαλάσει το βράδυ. Αποφασίζουν, λοιπόν, να επισκεφτούν ένα γοτθικό κάστρο που βρίσκουν στο δρόμο τους. Εκεί γνωρίζουν τον ιδιόρρυθμο οικοδεσπότη τους, τον Dr. Frank-N-Furter, έναν Γλυκό Τραβεστί από την Τρανσεξουαλική Τρανσιλβανία (τον πλανήτη όχι την ομώνυμη περιοχή στη Ρουμανία). Ήταν μια έξοδος που θα θυμόνταν για πάντα.
Η παράσταση είναι φόρος τιμής/παρωδία στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, αλλά και στην rock ‘n’ roll
Για να δούμε πώς ξεκίνησε η ιστορική αυτή ταινία, ας κάνουμε ακόμη μια φορά ένα ταξίδι στο χρόνο. Δεν είναι δύσκολο, είναι απλά ένα πήδημα προς τα αριστερά, και μετά ένα βήμα προς το δεξιά. Το 1973, το “Rocky Horror Picture Show” άρχισε ως παράσταση, με τίτλο “The Rocky Horror Show”, σε μια αίθουσα 60 ατόμων στο Royal Court Theatre του Λονδίνου.
Η παράσταση είναι ένας φόρος τιμής/παρωδία στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά και στην rock ‘n’ roll. Δύο από τις μεγαλύτερες αγάπες του συγγραφέα της, Richard O’Brien. Γίνεται μεγάλη επιτυχία, και μεταφέρεται σε μεγαλύτερες αίθουσες της πόλης. Ο Αμερικανός μουσικός παραγωγός της Ode Records, Lou Adler, τυχαίνει να παρευρεθεί σε μια από τις παραστάσεις του Λονδίνου, ενθουσιάζεται και αγοράζει τα δικαιώματα για την κινηματογραφική διασκευή.
Άλλο ένα ταξίδι στο χρόνο (οδηγίες στην πάνω παράγραφο) και μεταφερόμαστε δυο χρόνια αργότερα, στο 1975. Η ταινία έχει πλέον πραγματοποιηθεί. Το μεγαλύτερο μέρος του καστ της ταινίας για λόγους οικονομίας της παραγωγής έχει κρατηθεί ίδιο, με εξαίρεση τους δύο πρωταγωνιστές “Μπραντ” και “Τζάνετ”, μιας και η 20th Century Fox ήθελε δύο γνωστούς Αμερικανούς ηθοποιούς για λόγους προώθησης. Oπότε τους ρόλους ερμηνεύουν απολύτως επιτυχημένα ο Barry Bostwick και η Susan Sarandon αντίστοιχα.
Το ρόλο του Dr. Frank-N-Furter, τον αναλαμβάνει ένας άγνωστος τότε Tim Curry, ο οποίος τον ερμήνευε μέχρι τότε και στην θεατρική παράσταση. Ο χαρακτήρας που βλέπουμε στην ταινία είναι ένας ρόλος που ο Curry τελειοποίησε μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια και η ερμηνεία του είναι εντυπωσιακή και ξεκαρδιστική ταυτόχρονα. Η ταινία έχει επίσης από τις πρώτες κινηματογραφικές εμφανίσεις ενός επίσης άγνωστου τότε Meat Loaf σε έναν πολύ …τρυφερό ρόλο. Ο συγγραφέας του θεατρικού κειμένου αλλά και του σεναρίου της ταινίας, Richard O’Brien, παίζει επίσης στην ταινία στο ρόλο του μπάτλερ “Riff Raff”.
Η ταινία δεν έχει σταματήσει να παίζεται σε νυχτερινές προβολές εδώ και 48 χρόνια
Άλλοι αξιομνημόνευτοι ρόλοι είναι η Patricia Quinn στο ρόλο της Magenta, η Nell Campbell στο ρόλο της “Columbia”, ο Jonathan Adams στο ρόλο του “Dr. Everett V. Scott”, αλλά και ο Peter Hinwood στο ρόλο του πλάσματος “Rocky”. Ένα πλάσμα που δημιουργεί ο Dr. Frank-N-Furter, πλήρες με ξανθά μαλλιά και μαύρισμα. Την ταινία, όπως και τη θεατρική παράσταση, σκηνοθετεί ο Αυστραλός Jim Sharman, συνυπογράφοντας και το σενάριο. Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στα Bray Studios και στο παλιό εξοχικό γοτθικό κάστρο “Oakley Court”. Δύο μέρη που χρησιμοποιούνταν για γυρίσματα από τα στούντιο της Hammer, δίνοντάς της μια έντονη γοτθική ατμόσφαιρα στα τεκταινόμενα.
Όταν όμως η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες τα πράγματα δεν φαινόντουσαν πολύ αισιόδοξα. Τα έσοδα της ήταν αρχικά ελάχιστα, κάτι που οδήγησε την εταιρία παραγωγής να την αποσύρει. Η επιτυχία όμως των Pink Flamingos (1972) του John Waters και Reefer Madness (1936) σε μεταμεσονύχτιες προβολές, έπεισαν την FOX να κάνει μια προσπάθεια να την προωθήσει με αυτόν τον τρόπο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η ταινία, αν κάνουμε άλλη μια φορά ένα ταξίδι στο χρόνο, δεν έχει σταματήσει να παίζεται σε νυχτερινές προβολές εδώ και 48 χρόνια. Κάτι που την έχει κάνει την πιο πετυχημένη καλτ ταινία που βγήκε ποτέ, και έχει αποδείξει ότι τόσα χρόνια μετά συνεχίζει να μαζεύει κοινό.
Θέλουμε καιρό ακόμα σαν είδος να φτάσουμε την “ανοιχτομυαλιά” αυτού του έργου.
Σε αυτό βοήθησε πολύ και το θέμα της ταινίας, το οποίο ασχολείται με ζητήματα όπως η ελεύθερη σεξουαλικότητα, η επιβολή κανονικότητας, η σεξουαλική καταπίεση αλλά και απελευθέρωση με έναν ξεκαρδιστικό αλλά και ταυτόχρονα πολύ προχωρημένο τρόπο. Αγκαλιάστηκε όχι μόνο από την LGBTQ+ κοινότητα, την οποία παρόλο το συντηρητισμό της περιόδου στήριζε απροκάλυπτα, αλλά και από οποιονδήποτε νιώθει καταπιεσμένος από την επιβολή της κανονικότητας στην κοινωνία που ζει. Μάλιστα, το να πει κάποιος ότι η ταινία είναι μπροστά από την εποχή της, κατά την γνώμη μου, την αδικεί. Καθώς θέλουμε ακόμα σαν είδος να φτάσουμε την “ανοιχτομυαλιά” αυτού του έργου.
Όλοι αυτοί οι φανατικοί οπαδοί αποτελούν και έναν ακόμα σημαντικό λόγο που το έργο μένει ζωντανό στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, οι προβολές του “Rocky Horror Picture Show” μετατράπηκαν στην πραγματικότητα σε κοινωνικά event. Είναι μια προβολή που σύμφωνα με την παράδοσή μπορείς να πας με ντύσιμο εμπνευσμένο από την ταινία, να χορέψεις στα τραγούδια, να πετάξεις ρύζι στους νεόνυμφους.
Η επερχόμενη λοιπόν μεταμεσονύχτια προβολή στα πλαίσια του Midnight Express είναι μια τέλεια ευκαιρία να δει κάποιος την ταινία όπως ακριβώς της αξίζει. Έχοντας παλαιότερα την αντίστοιχη ευκαιρία να την απολαύσω, το προτείνω ανεπιφύλακτα. Μάλιστα, θα προσπαθήσω να το ξαναζήσω (από το να κάτσω σπίτι μου και να το ονειρεύομαι).